Os trobadores
non crearon as cantigas de amigo galego-portuguesas, só foron os seus
transmisores. Na realidade, estas composicións foron un labor colectivo
de mulleres no campo da literatura oral. Cando menos, así o defende Ria
Lemaire, especialista na relación entre literatura oral e escrita que
visitou o noso país o pasado outono. Segundo as súas ideas, estes textos
fundacionais das nosas letras farían parte do noso patrimonio
inmaterial.
Aínda
hoxe, a corrente maioritaria dos estudos de Literatura Medieval
consideran que as cantigas de amigo eran obra de trobadores homes que
adoptaban nestes temas papeis femininos. No entanto, hai correntes que
apostan por considerar que os personaxes aos que se lles atribúe a
autoría destas cancións unicamente as terían interpretado e non serían
os seus autores.
Ria Lemaire
Ria Lemaire é unha das máis
destacadas especialistas internacionais que avogan por esta teoría. A
investigadora, nada en Holanda, é profesora da Universidade de Poitiers,
Francia, onde dirixe o equipo do Centro de Estudos Latino-Americanos e o
Acervo Raymond Cantel de literatura de cordel brasileira. Especializada
en literatura medieval, coordina un programa dedicado aos estudos
comparados en tradicións orais e a súa relación co mundo da escrita. En
relación ao noso país, canda ás súas investigacións sobre a lírica
medieval, participou en Cores do Atlántico, un libro-CD editado
por Ponte… nas ondas! no que a brasileira Socorro Lira reinterpretaba
cantigas de amigo desde unha perspectiva actual coa colaboración de
artistas galegos como Uxía Senlle e que se editou en 2010. Lemaire
colabora desde hai anos con esta iniciativa, coa que está a elaborar un
novo volume do proxecto Cores do Atlántico. Desta volta será Uxía
quen versionará 16 cantigas na liña da tradición galega. Ponte… nas
ondas! convidouna o último outono a impartir no noso país dúas
conferencias para falar sobre a súa visión encol deste tema
Ningún comentario:
Publicar un comentario