A cantiga de amigo

1.1. Orixes

-Xénero poético de orixe autóctona. Modelo da canción de amor

Feminina (kharjas). Xénero pre-trobadoresco.

1.2. Características xenéricas

-Voz poética: fala unha muller nova (amiga), que se dirixe ao seu amigo (namorado), lamenta a súa ausencia ou refire as alegrías e tormentos que lle produce o amor. A voz poética tamén pode ser a da nai, unha confidente...

-Ambientación en paraxes naturais

-Léxico popular, arcaísmos

-Símbolos da natureza (cervos, auga, cabelos, vento...)

-Recursos de repetición (paralelismo, leixaprén e refrán)

1.3. A forma da cantiga de amigo

-Refrán: versos que se repiten literalmente despois de cada estrofa dunha composición (independentes en rima). Se a composición carece de refrán, é de mestría (provenzal).

-Paralelismo: propio da poesía popular (literal= palabras; estrutural= estruturas sintácticas; semántico= significados)

-Leixaprén:en cantigas cuxas estrofas están formadas por dous versos (dísticos). O segundo verso da primeira estrofa, repítese literalmente como primeiro da terceira; o segundo verso da segunda, como primeiro da cuarta, e así sucesivamente.

1.4. A temática das cantigas de amigo

-Tema básico: a ausencia do namorado e os efectos que produce na amiga.

Estados emocionais da amiga e relacións con outros personaxes (nai, irmás, amigas...)

-Auto-loanza da amiga

-Laméntase pola ausencia do amigo

-Tenta remover os obstáculos

-Propósito de reunirse co namorado

-Canta as alegrías do amor

-Subxéneros temáticos:

-Mariñas ou barcarolas

-Cantigas de romaría

-Bailadas

-Albas

1.5. Modos poéticos

-Cantigas narrativas: a voz poética non se dirixe a ningún destinatario explícito (terceira persoa)

-Cantigas monologadas: segunda persoa como destinataria

-Cantigas dialogadas: dúas ou máis voces, forma dialogada

1.6. Personaxes da cantiga de amigo

-A amiga: inxenuidade + forte pulsión erótica. Estados psicolóxicos variables (medo, ledicia...)

-O amigo: variedade de actitudes (distante, afastado pola guerra, frívolo...)

-Irmás e amigas: confidentes (ou rivais)

-A nai: interlocutor privilexiado. Censura ou aconsella. Desaproba as relacións.

-Os personaxes masculinos quedan fóra. Non hai figura paterna.

1.7. A natureza no discurso amoroso

-Papel importante da natureza.Sitúan a cantiga nun espazo concreto. Ten diferentes funcións:

-Función referencial: topónimos localizadores da acción (santuarios, mar, río...)

-Convértese en personaxe a quen a amiga se dirixe (flores, piñeiros, abeleiras...)

-Función simbólica:

-a auga asóciase á fertilidade e á relación erótica

-o cervo simboliza a sexualidade masculina

-a fonte representa o encontro amoroso

-o mar ten diferentes funcións (separación, confidente, paixón)

-o vento é mensaxeiro