Este é o segundo tema do voso libro de Santillana, páxina 38:
domingo, 20 de outubro de 2019
luns, 14 de outubro de 2019
O texto narrativo
Narrar
é contar uns feitos que sucederon. O narrador conta, relata, refire unha
historia (un feito real ou imaxinario no que suceden determinadas accións) que
lle sucede a alguén (personaxes humanos ou non, reais ou ficticios, individuais
ou colectivos) e desenvólvese nun determinado lugar e tempo. A narración
interrómpese con frecuencia pola presenza de descricións, diálogos, aínda que é
posible que unha narración por si soa chegue a constituír un texto propiamente
dito.
Por tanto, narrar é contar uns feitos reais ou imaxinarios cuns personaxes nun tempo e lugar determinados.
A
narración utilízase principalmente nos textos literarios e xornalísticos, pero
pode aparecer en calquera tipo de texto, incluída a conversa. A función
predominante é a referencial, pero iso non implica que a intención comunicativa
sexa necesariamente informativa, pode ser entreter, convencer, etc.
1.- Cales son so cinco elementos da narración?
-
Narrador:
interno (1ª persoa) ou externo (3ª persoa)
-
Personaxes:
principal (protagonista) e secundarios. Pode aparecer un antagonista.
- Espazo:
aberto ou pechado; real, imaxinario ou fantástico
-
Tempo:
desde o principio, a metade da historia (o máis frecuente) ou desde o final;
tempo externo ou tempo interno.
-
Acción: sucesos que lle ocorren aos personaxes. Diferenciamos entre o TEMA (de que trata o texto), o ARGUMENTO (sucesión de acontecementos ou situacións) e TRAMA (organización dos acontecementos). Ou sexa, o tema desenvólvese sobre o argumento a través da trama
2.- Os personaxes
Segundo o seu papel na historia os
personaxes poden ser protagonistas ou
secundarios. Os protagonistas realizan unha serie de accións para conseguir
uns obxectivos e outros personaxes (principais ou secundarios) axudan aos
protagonistas a conseguir os seus obxectivos (aliados) ou lles poñen obstáculos
(adversarios).
Tamén pode aparecer un antagonista, que é o personaxe que se
opón ás accións do protagonista e intenta que non consiga o seu propósito
Os personaxes poden ser planos, aqueles que responden durante
toda a obra a un esquema establecido desde a súa aparición sen variar no
desenvolvemento da acción. Normalmente este esquema tipo verá configurado por
obras literarias anteriores, neste caso os personaxes
serán arquetípicos. Unha segunda posibilidade é un tratamento fondo dos
personaxes principais que responden a unha complexidade psicolóxica
considerable e que, polo tanto, non serán facilmente reducibles a un esquema;
estes son denominados caracteres
redondos e van evoluíndo a medida que avanza a historia.
3.- Espazo e tempo
O espazo pode estar concibido
como un espazo obxectivo, é dicir, como un reflexo máis ou menos fiel do mundo
real, ou ben como un espazo subxectivo cando aparece determinado pola
percepción que o personaxe realiza desde a súa subxectividade.
En canto ao tempo, hai que ter en
conta en primeiro lugar o tempo externo
que refire a época histórica en que suceden os feitos relatados e o tempo interno que fai referencia tanto á
orde cronolóxica dos acontecementos narrados como á súa duración. Cando o
narrador relata os feitos na orde en que sucederon dise que é una narración
lineal, pero pode haber alteracións da orde que dean lugar a saltos temporais
ou anacronías, que se producen cando hai discordancia entre a orde da historia,
lóxica e lineal, e a orde do discurso, subxectivo e dependente do punto de
vista. Hai dous tipos fundamentais de anacronías: a analepse (flash back),
evocación de momentos anteriores, e a
prolepse, anticipación de acontecementos posteriores ao tempo da historia.
4.- O narrador
O narrador (ente de ficción
encargado de contar a historia) pode relatar os feitos en primeira persoa,
(narrador personaxe/narrador protagonista), en terceira persoa, (narrador testemuño
dos acontecementos) ou mesmo en segunda persoa (como un desdobramento da primeira
persoa).
O
grao de coñecemento dos feitos por parte do narrador determina a perspectiva ou
punto de vista, que pode cambiar ao longo do relato. O primeiro elemento estrutural
na narración é o punto de vista xa que o problema previo á estruturación da
materia narrativa é saber quen será o narrador e desde que punto de vista vai
ser tratada. Atendendo á perspectiva podemos distinguir os seguintes
narradores:
- Punto de vista externo: o narrador é unha voz situada FÓRA da historia, conta feitos nos que on participou como personaxe, limítase a narralos “dende fóra”:
- Narrador omnisciente: o narrador
domina toda a historia, o que ocorre dentro e fóra de cada personaxe, antes e
despois, pero non participa na historia.
- Narrador observador (narrador
obxectivista): só conta o que ve e o que oe (accións externas), como unha
cámara fotográfica, sen saber (e polo tanto non pode contalo) o que pensan ou
senten os personaxes. Ás veces esta voz pode estar dentro da historia, polo
tanto, pode ser interno ou externo. Ex.: Crónica
de una muerte anunciada).
- Narrador editor: o escritor finxe
que a obra non a escribiu el, senón que a atopou escrita e limítase a editala.
Ás veces son cartas as que o autor di estar publicando. É unha técnica parecida
á do “relato dentro do relato”, onde un personaxe narra a outro unha historia.(Utilizado xa en “Las
mil e unha noites”).
- Punto de vista interno: o narrador sitúase dentro da historia, como un dos personaxes que participan na acción. Hai varios tipos de narradores internos:
1.
Narrador protagonista: usa
preferentemente a primeira persoa narrativa
2.
Narrador personaxe secundario, que
pode alternar o uso da primeira e terceira persoa.
(Ex.: as narracións de Sherlock Holmes).
(Ex.: as narracións de Sherlock Holmes).
3.
Narrador testemuña, presente como
espectador, utiliza preferentemente a terceira persoa. Tamén pode utilizar a
segunda.
6.- A NARRACIÓN
PRESENTA OS SEGUINTES RASGOS LINGÜÍSTICOS:
- Uso do perfecto para enunciar os feitos e do imperfecto para presentar o desenvolvemento das accións: Chegou cedo, Camiñaba pola rúa cando escoitou un berro
- Predominio de oracións enunciativas
- Relevancia de complementos circunstancias de lugar e tempo
- Utilización de subordinadas adverbiais de causa, finalidade e consecuencia e de coordinadas copulativas que permiten a organización lóxica das accións.
- Presenza dos estilos directo e indirecto: Contestoulle: -Boh!; Lembroulle que era tarde.
-
Utilización de verbos de movemento,
acción e lingua: Correu tras ela; Díxolle que non estaba
- Emprego de adverbios deícticos de lugar e tempo: Ocorreu alí; Coñeceuno onte
Que outros elementos debemos ter en contar para a
redacción dun texto narrativo?:
- .-
División do texto narrativo en capítulos
ou secuencias.
- .- Introdución de descricións de persoas,
lugares ou obxectos.
-
.- Introdución de diálogos entre
personaxes.
-
.- Creación ou non de suspense.
-
.- Final aberto ou pechado.
.-.-Uso de expresións espaciais (aquí, alí,
diante, máis atrás...) e temporais (entón, onte, ao mesmo tempo...)
- .-
Uso preferentemente de verbos en pasado
como o imperfecto (cantaba) ou o o perfecto
(cantou).
- .-
Uso de verbos de acción ou de lingua
(dicir).
xoves, 10 de outubro de 2019
FORMACIÓN DO PLURAL
- As palabras
rematadas en ditongo, vogal ou en –n engaden -s:
lei - leis
avó - avós
can - cans
- As palabras
rematadas en consoante distinta de –n ou
–s engaden –es:
Flor - flores
- Os substantivos rematados en –s:
. Se son agudas
engaden –es:
Siamés - siameses
. Se rematan en
grupo consonántico, se son graves ou esdrúxulas, permanecen INVARIABLES, é
dicir, presentan sincretismo.
o luns - os luns
o lapis - os lapis
o mércores - os mércores
- Os substantivos rematados en –l:
. Os monosílabos fan o plural engadindo –es
mel - meles
. As palabras graves engaden –es
túnel - túneles
. As palabras compostas con algún destes monosílabos
engaden –es
ollomol - ollomoles
. As palabras agudas quitan o –l e engaden –is
animal - animais
- Os substantivos
rematados en –x presentan sincretismo, polo que o número vén
indicado polo artigo
o tórax - os tórax
- Os cultismos e os
préstamos que rematan en calquera
outra consoante, engaden -s
club - clubs
lord - lores
- Plural das palabras compostas:
. Se os dous
compoñentes non están perfectamente soldados, o plural faise nas dúas palabras:
garda civil
- gardas civís
. Se o composto
está constituído por unha forma verbal ou palabra invariable e outro elemento,
ou se os dous elementos están separados por un guión, só este segundo elemento
vai en plural:
norte-africano
- norte-africanos
galego-falante
- galego-falantes
. Nas construcións
con preposición só o primeiro elemento vai en plural:
estrela de mar
- estrelas de mar
. Cando os dous
elementos son substantivos e van separados, de maneira que o segundo modifica o
primeiro, só recibe marca de plural o primeiro elemento:
sofá cama - sofás cama
cidade xardín
- cidades xardín
mércores, 9 de outubro de 2019
FORMACIÓN DO FEMININO
- Cando o masculino remata en vogal
átona, fórmase o feminino cambiando o –o
final por un –a:
avogado
– avogada
presidente
– presidenta
- Se o masculina remata en vogal
tónica, o feminino fórmase engadindo un –a:
avó – avoa
- Se o masculino remata en consoante distinta de –n , engádese un –a:
pastor – pastora
- Se o masculino remata en –ín, engade un –a:
pescantín - pescantina
- Se o masculino remata en –eu, cambia esta terminación por –ía:
xudeu - xudía
- Se o masculino remata en –ón, desaparece o –n final e engade un –a:
patrón - patroa
Se o substantivo é pexorativo, o feminino fórmase engadindo –a, é dicir, en –ona:
abusón -
abusona
- Se o masculino remata en -án, o feminino fórmase coa desaparición do –n final:
irmán – irmá
Se o substantivo é pexorativo, o feminino fórmase engadindo
–a, é dicir, en –ana:
lacazán - lacazana
- Ás veces, o feminino fórmase cun morfema
derivativo:
actor - actriz
rei - raíña
- Noutras ocasións,
a oposición de masculino / feminino é a base de semantemas diferentes:
cabalo - egua
home - muller
- Ás veces, a
oposición de xénero dáse só mediante o artigo:
o artista - a artista
- Con algúns
animais, cómpre engadir ao seu carón a palabra “macho” ou “femia”:
leopardo macho -
leopardo femia
A oposición de xénero pode servir para:
-
Diferenciar seres polo sexo: o boi -
a vaca
-
Diferenciar seres polo tamaño ou
pola forma externa. O feminino adoita designar o ser de maior tamaño: o cesto
- a cesta
-
Diferenciar entre individual e
colectivo: o gran - a gra
martes, 8 de outubro de 2019
O XÉNERO DO SUBSTANTIVO
O xénero é un signo
gramatical que leva todo substantivo. Polo xénero os substantivos poden ser
masculinos ou femininos. Polo xeral, os substantivos teñen un só xénero: ou son masculinos ou son femininos. Non obstante, hai
substantivos que admiten a
variación de xénero e, xa que logo, poden estar en masculino ou en
feminino. Exemplo:
avogado/avogada
xudeu/xudía
A adscrición a un xénero ou a outro vén indicada
pola concordancia que o substantivo lles impón aos outros elementos do sintagma
nominal:
- Os substantivos masculinos combínanse coas
formas masculinas dos determinantes e adxectivos. Exemplo:
o
teléfono vermello
o
rapaz alto
- Os substantivos femininos combínanse coas formas
femininas dos determinantes e adxectivos. Exemplo:
a
ponte vella
a
vaca rubia
Son masculinos
·
Os
nomes das letras:
o a, o be, o ce, o gue, o e,
o xe, o uve...
·
Os
substantivos rematados en -ote:
o lote, o dote...
·
Os
rematados en -ume:
o fume, o cume... (pero a pesadume, a servidume)
·
Os
substantivos rematados en -me:
o abdome, o exame, o arame...
·
Outros
coma o leite, o mel, o fel, o sal, o
sinal, o labor, o nariz, o sangue, o berce, o labor, o sorriso, o ubre, o cárcere, o cal...
Son femininos
·
Os
substantivos rematados en -axe:
a homenaxe, a porcentaxe, a paisaxe, a
sondaxe... excepto traxe,
paxe, garaxe e personaxe (que tamén pode ser feminino).
·
Os
substantivos rematados en -se,
-ite:
a análise, a crise, a
énfase, a farinxite, a hepatite, a
dermatite...
·
Os
seguintes substantivos: a árbore, a arte,
a canle, a calor, a cor, a dor, a orde, a
orixe, a vertixe, a pantasma, a ponte, a síndrome, a suor...
·
A maioría das árbores froiteiras, o mesmo que a froita
que dan: a maceira, a cerdeira, a pereira, a nogueira, a ameixeira, a claudieira, a laranxeira...
Se o nome da froita é masculino, polo xeral o nome da árbore tamén
o é: o limoeiro-o limón, o pexegueiro-o pexego.
Son excepcións: a figueira-o figo, o castiñeiro-a castaña.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)